Op zoek naar het verleden
05 Mei 2015 | Indonesië, Bandung
Zaterdag 2 mei zijn we om 7 uur vertrokken naar de tangkuban perahu (vulkaankrater bij Bandung), hier kwam mijn vader in het verleden regelmatig met zijn familie. De krater is nu een enorme toeristen trekpleister en aangezien wij nog een lange dag te gaan hadden, had Cucuk besloten dat het beter was vroeg te vertrekken.
Bij de krater waren nog niet zo heel veel mensen, dus was het makkelijk om even wat plaatjes te schieten. We waren al gewaarschuwd voor de opdringers verkopers, maar wij hebben daar helemaal geen last van gehad. Ik denk dat ze allemaal de slaap nog niet echt uit hadden!! Daarna zijn we snel weer de auto in gegaan om onze reis naar de vroegere woonplaats van mijn vader, Pasirbungur, te vervolgen.
Op de route lag Subang, waar mijn vader vroeger naar school ging. Toen we Subang naderden gaf mijn vader al aan dat we op een verkeersplein zouden komen waar je recht tegen zijn school aan zou kijken. Voor deze school moest je naar links om de weg richting Pasirbungur te vervolgen. Aangekomen in Subang bleek dit inderdaad te kloppen en daar stond hij dan, zijn oude school. Het eerste stukje herkenning was een feit! We hebben besloten eerst de weg naar Pasirbungur te vervolgen en op de terugweg de oude school te bezoeken.
Onze weg vervolgde zich over hobbelige en bobbelige wegen, arme auto van Cucuk, al leek hij zich er niet echt druk om te maken.
In Pasirbungur aangekomen zijn we eerst naar het station gereden van hieraf wist mijn vader nog uit zijn verleden hoe je bij de woning moest komen (als die er überhaupt nog was). De eerst weg was verkeerd maar mijn vader herkende gelijk de omgeving en wist dat hij zich nu bevond in de kampung, waar hij eerder ook regelmatig te vinden was. Hij gaf aan dat hun oude huis aan de andere kant moest zijn dus hup de eerste de beste straat rechts en vervolgens weer rechts. Daar stond inderdaad een oud huis... De twijfel sloeg toe, dit zou het huis (nu bouwval overigens) moeten zijn, maar herkenning was er nog niet helemaal. Dus uitgestapt en door de tuin richting de voordeur gegaan. Op dat moment zag mijn vader dat er twee traptreden waren om op de veranda voor het huis te komen (die waren bedekt met allemaal begroeing) dit was voor hem de bevestiging, dit was zijn oude huis!
Aangezien er niemand meer woonde, zijn we lekker door het huis gebanjerd tussen al het stof en spinnenwebben door. Niet alles was meer zo als het vroeger was, maar de oude grote mangoboom stond er nog wel steeds naast en dat maakte de bevestiging compleet. Het eerste huis was gevonden,wat een geluk!
Op de terugweg zoals gezegd weer langs Subang en daar gestopt bij zijn oude school waar overigens aan de achterkant nog steeds de tennisbanen waren die hij zich van vroeger herinnerde. Toen we hier foto's aan het maken, kwam er een groep mannen/jongens op ons af. Ze waren erg nieuwsgierig en ik vertelde ze dat mijn vader vroeger hier op school had gezeten. Ze nodigden ons uit om mee naar binnen te komen en leidden ons rond in het gebouw wat op dat moment gerenoveerd werd. Het gebouw was niet meer in gebruik als school, maar er werden nu allerlei dingen georganiseerd. Na nog even met mannen op de foto te zijn geweest, zijn we onze reis gaan vervolgen richting sarireja, hier zouden we opzoek gaan naar het ander huis van mijn vader.
na de nodige hobbels en bobbels kwamen we aan in het dorp Sarireja. Hier had mijn vader niet echt een herkennispunt en er waren zoveel weggetjes.... Ja welke moest je nemen... Hij wist wel dat er vroeger in de buurt van zijn huis en rubberfabriek was, maar ja of die er nog zou zijn, was natuurlijk een raadsel.
In een theeplantage heeft Cucuk vervolgens een lokal gevraagd naar de fabriek en ja hoor, die was er nog. Het was nu overigens een theebriek geworden, rubberbomen waren er niet meer. Op wat aanwijzingen van de man zijn we onze route door de wildernis vervolgd en daar stond ineens het huis van mijn vader. Hij herkende het meteen door de brug voor het huis en direct daarvoor een weg naar boven.
Mijn vader stapte uit de auto en ik volgde hem. Ik verwachte dat hij direct naar zijn huis zou lopen, maar niets was minder waar. Hij liep rechtdoor over de weg en begon te roepen: "het pad is er nog, het pad waar we vroeger overliepen om te zwemmen bij de bron!" En hup daar ging hij het smalle pad op richting de bron, door de wildernis. Ik volgde, maar voelde me niet echt veilig en gaf dat ook meermalen aan bij mijn vader, maar hij was niet te houden en stampte vol trots over "zijn" pad!
Gelukkig kwamen we na 100 meter mannen met geiten tegen die mij aangaven dat er geen slangen en spinnen waren. Met iets meer vertrouwen vervolgde ik mijn weg om nog geen 100 meter verder geconfronteerd te worden met een enorme spin, de reuzewielwebspin. En weg was het vertrouwen, maar mijn vader stampte nog steeds vrolijk verder richting bron en daar blijven staan vond ik al helemaal geen optie, dus er maar weer achteraan. We hebben de bron uiteindelijk niet gehaald, want het begon behoorlijk te onweren en er zat flink wat regen aan te komen, dus toch maar verstandig geweest en teruggelopen. Stiekum was ik wel blij dat het begon te onweren, goed excuus om de wildernis te verlaten.
Vervolgens zijn we snel naar het huis gelopen. Dit huis was nog wel bewoond, maar we hebben niemand gezien. Waarschijnlijk was de bewoner aan het werk bij de fabriek of lag hij/zij te slapen. We hebben een ronde om het huis gedaan en weer flink wat foto's gemaakt. Vervolgens nog even de omgeving bekeken en toen werd duidelijk dat mijn vader erg veel geluk heeft gehad dat hij zijn huis heeft kunnen terugvinden. Alle andere huizen die destijds werden bewoond door de Nederlanders waren verdwenen, hoeveel geluk kun je hebben!
Na een lange indrukwekkende reis van bijna 12 uur zijn we uiteindelijk weer aangekomen bij ons hotel, wat een dag, wat was het mooi om dit alles terug te zien.
Zondag 3 mei hadden we een rustdag, de regen kwam met bakken uit de hemel en mijn vader heeft die dag een innige vriendschap met het toilet opgebouwd. al met al een goede dag voor een rustdag, hadden we niet beter kunnen timen!
Maandag 4 mei zijn we om 7 uur vertrokken met onze chauffeur naar Tjibuni (nu Cibuni) waar we de theefabriek wilden bezoeken waar mijn overgrootvader administrateur is geweest.
De dag voor ons bezoek heb ik mijn moeder nog wat foto's laten sturen van de luchtfoto van bijna 100 jaar geleden die bij mijn ouders thuis boven het logeerbed hangt. Later bleek dit een gouden zet te zijn geweest.
Na wat problemen met het vinden van de locatie van de fabriek, de gids wilde linksaf van de grote weg en ik was toch echt van mening dat we rechts af moesten zij we uiteindelijk aangekomen bij de fabriek (bedankt googlemaps!) het bleek dat ik het goed had uitgezocht, want het was inderdaad afslaan naar rechts. Linksaf was richting een theeplantage van de overheid en die van ons was een particuliere theeplantage. Dit bracht ook gelijk problemen met zich mee.
Theeplantages van de overheid kun je doorgaans makkelijk bezoeken, particuliere theeplantages niet, daar moeten eerst vergunning voor worden aangevraagd om toegang te krijgen. Cucuk gaf ons dan ook aan dat hij bij de bewaker was geweest en dat het niet ging lukken. Vervolgens heb ik hem mijn telefoon gegeven met de foto's, wie weet leverde ons dat iets op. De bewaker zou contact opnemen met kantoor, maar ook nu gaf Cucuk aan dat de kans erg klein was, officieel moest er een vergunning worden aangevraagd in Medan op Sumatra.
Na even gewacht te hebben kwam de bewaker met een lach op zijn gezicht naar buiten en was er toestemming gegeven door de managers om het terrein te betreden en zij wachtten ons op in hun kantoor. Yes, weer gelukt!
We werden vriendelijk ontvangen en de fieldmanager en fabricmanager waren erg in hun nopjes over de foto. Zo'n oude foto van de fabriek en dan ook nog een luchtfoto was wel heel erg bijzonder en hadden ze nog niet. Ze wilden deze graag hebben voor hun historisch museum van de fabriek, dus ik heb hun de foto's vervolgens toegestuurd via whatsapp.
Daarna hebben we van de fabricmanager een rondleiding gekregen door de fabriek en hebben we de verschillende soorten thee gezien. We hebben het bezoek afgesloten met een heerlijke kop thee en kregen als kado een kilo thee mee voor thuis en ook onze gids kreeg thee mee. Voor de fabriek zijn we nog even met de manager op de foto geweest en vervolgens zijn we door het prachtige theeplantagelandschap weer teruggereden naar ons hotel in Bandung. Daar aangekomen kreeg ik nog een bedankje via de whatsapp binnen van de fabricmanager. Hij vond het leuk dat we langs waren gekomen en was erg blij met de foto.
Onze missie voor wat betreft het opzoeken van alle plaatsen uit het verleden van mijn vader is volledig geslaagd en kan ons nooit meer worden afgenomen!
Nu gaat het gaat het gewone reizen beginnen. Geen missie meer dus de druk is van de ketel.
Vandaag hebben we lekker geluierd bij het zwembad en morgenochtend om half negen vervolgen we onze reis per trein naar Yogyakarta. Tijd dus om te stoppen met het verslag en lekker te gaan slapen, maar eerst zal ik nog proberen wat foto's toe te voegen!
Tot volgende keer!!
Bij de krater waren nog niet zo heel veel mensen, dus was het makkelijk om even wat plaatjes te schieten. We waren al gewaarschuwd voor de opdringers verkopers, maar wij hebben daar helemaal geen last van gehad. Ik denk dat ze allemaal de slaap nog niet echt uit hadden!! Daarna zijn we snel weer de auto in gegaan om onze reis naar de vroegere woonplaats van mijn vader, Pasirbungur, te vervolgen.
Op de route lag Subang, waar mijn vader vroeger naar school ging. Toen we Subang naderden gaf mijn vader al aan dat we op een verkeersplein zouden komen waar je recht tegen zijn school aan zou kijken. Voor deze school moest je naar links om de weg richting Pasirbungur te vervolgen. Aangekomen in Subang bleek dit inderdaad te kloppen en daar stond hij dan, zijn oude school. Het eerste stukje herkenning was een feit! We hebben besloten eerst de weg naar Pasirbungur te vervolgen en op de terugweg de oude school te bezoeken.
Onze weg vervolgde zich over hobbelige en bobbelige wegen, arme auto van Cucuk, al leek hij zich er niet echt druk om te maken.
In Pasirbungur aangekomen zijn we eerst naar het station gereden van hieraf wist mijn vader nog uit zijn verleden hoe je bij de woning moest komen (als die er überhaupt nog was). De eerst weg was verkeerd maar mijn vader herkende gelijk de omgeving en wist dat hij zich nu bevond in de kampung, waar hij eerder ook regelmatig te vinden was. Hij gaf aan dat hun oude huis aan de andere kant moest zijn dus hup de eerste de beste straat rechts en vervolgens weer rechts. Daar stond inderdaad een oud huis... De twijfel sloeg toe, dit zou het huis (nu bouwval overigens) moeten zijn, maar herkenning was er nog niet helemaal. Dus uitgestapt en door de tuin richting de voordeur gegaan. Op dat moment zag mijn vader dat er twee traptreden waren om op de veranda voor het huis te komen (die waren bedekt met allemaal begroeing) dit was voor hem de bevestiging, dit was zijn oude huis!
Aangezien er niemand meer woonde, zijn we lekker door het huis gebanjerd tussen al het stof en spinnenwebben door. Niet alles was meer zo als het vroeger was, maar de oude grote mangoboom stond er nog wel steeds naast en dat maakte de bevestiging compleet. Het eerste huis was gevonden,wat een geluk!
Op de terugweg zoals gezegd weer langs Subang en daar gestopt bij zijn oude school waar overigens aan de achterkant nog steeds de tennisbanen waren die hij zich van vroeger herinnerde. Toen we hier foto's aan het maken, kwam er een groep mannen/jongens op ons af. Ze waren erg nieuwsgierig en ik vertelde ze dat mijn vader vroeger hier op school had gezeten. Ze nodigden ons uit om mee naar binnen te komen en leidden ons rond in het gebouw wat op dat moment gerenoveerd werd. Het gebouw was niet meer in gebruik als school, maar er werden nu allerlei dingen georganiseerd. Na nog even met mannen op de foto te zijn geweest, zijn we onze reis gaan vervolgen richting sarireja, hier zouden we opzoek gaan naar het ander huis van mijn vader.
na de nodige hobbels en bobbels kwamen we aan in het dorp Sarireja. Hier had mijn vader niet echt een herkennispunt en er waren zoveel weggetjes.... Ja welke moest je nemen... Hij wist wel dat er vroeger in de buurt van zijn huis en rubberfabriek was, maar ja of die er nog zou zijn, was natuurlijk een raadsel.
In een theeplantage heeft Cucuk vervolgens een lokal gevraagd naar de fabriek en ja hoor, die was er nog. Het was nu overigens een theebriek geworden, rubberbomen waren er niet meer. Op wat aanwijzingen van de man zijn we onze route door de wildernis vervolgd en daar stond ineens het huis van mijn vader. Hij herkende het meteen door de brug voor het huis en direct daarvoor een weg naar boven.
Mijn vader stapte uit de auto en ik volgde hem. Ik verwachte dat hij direct naar zijn huis zou lopen, maar niets was minder waar. Hij liep rechtdoor over de weg en begon te roepen: "het pad is er nog, het pad waar we vroeger overliepen om te zwemmen bij de bron!" En hup daar ging hij het smalle pad op richting de bron, door de wildernis. Ik volgde, maar voelde me niet echt veilig en gaf dat ook meermalen aan bij mijn vader, maar hij was niet te houden en stampte vol trots over "zijn" pad!
Gelukkig kwamen we na 100 meter mannen met geiten tegen die mij aangaven dat er geen slangen en spinnen waren. Met iets meer vertrouwen vervolgde ik mijn weg om nog geen 100 meter verder geconfronteerd te worden met een enorme spin, de reuzewielwebspin. En weg was het vertrouwen, maar mijn vader stampte nog steeds vrolijk verder richting bron en daar blijven staan vond ik al helemaal geen optie, dus er maar weer achteraan. We hebben de bron uiteindelijk niet gehaald, want het begon behoorlijk te onweren en er zat flink wat regen aan te komen, dus toch maar verstandig geweest en teruggelopen. Stiekum was ik wel blij dat het begon te onweren, goed excuus om de wildernis te verlaten.
Vervolgens zijn we snel naar het huis gelopen. Dit huis was nog wel bewoond, maar we hebben niemand gezien. Waarschijnlijk was de bewoner aan het werk bij de fabriek of lag hij/zij te slapen. We hebben een ronde om het huis gedaan en weer flink wat foto's gemaakt. Vervolgens nog even de omgeving bekeken en toen werd duidelijk dat mijn vader erg veel geluk heeft gehad dat hij zijn huis heeft kunnen terugvinden. Alle andere huizen die destijds werden bewoond door de Nederlanders waren verdwenen, hoeveel geluk kun je hebben!
Na een lange indrukwekkende reis van bijna 12 uur zijn we uiteindelijk weer aangekomen bij ons hotel, wat een dag, wat was het mooi om dit alles terug te zien.
Zondag 3 mei hadden we een rustdag, de regen kwam met bakken uit de hemel en mijn vader heeft die dag een innige vriendschap met het toilet opgebouwd. al met al een goede dag voor een rustdag, hadden we niet beter kunnen timen!
Maandag 4 mei zijn we om 7 uur vertrokken met onze chauffeur naar Tjibuni (nu Cibuni) waar we de theefabriek wilden bezoeken waar mijn overgrootvader administrateur is geweest.
De dag voor ons bezoek heb ik mijn moeder nog wat foto's laten sturen van de luchtfoto van bijna 100 jaar geleden die bij mijn ouders thuis boven het logeerbed hangt. Later bleek dit een gouden zet te zijn geweest.
Na wat problemen met het vinden van de locatie van de fabriek, de gids wilde linksaf van de grote weg en ik was toch echt van mening dat we rechts af moesten zij we uiteindelijk aangekomen bij de fabriek (bedankt googlemaps!) het bleek dat ik het goed had uitgezocht, want het was inderdaad afslaan naar rechts. Linksaf was richting een theeplantage van de overheid en die van ons was een particuliere theeplantage. Dit bracht ook gelijk problemen met zich mee.
Theeplantages van de overheid kun je doorgaans makkelijk bezoeken, particuliere theeplantages niet, daar moeten eerst vergunning voor worden aangevraagd om toegang te krijgen. Cucuk gaf ons dan ook aan dat hij bij de bewaker was geweest en dat het niet ging lukken. Vervolgens heb ik hem mijn telefoon gegeven met de foto's, wie weet leverde ons dat iets op. De bewaker zou contact opnemen met kantoor, maar ook nu gaf Cucuk aan dat de kans erg klein was, officieel moest er een vergunning worden aangevraagd in Medan op Sumatra.
Na even gewacht te hebben kwam de bewaker met een lach op zijn gezicht naar buiten en was er toestemming gegeven door de managers om het terrein te betreden en zij wachtten ons op in hun kantoor. Yes, weer gelukt!
We werden vriendelijk ontvangen en de fieldmanager en fabricmanager waren erg in hun nopjes over de foto. Zo'n oude foto van de fabriek en dan ook nog een luchtfoto was wel heel erg bijzonder en hadden ze nog niet. Ze wilden deze graag hebben voor hun historisch museum van de fabriek, dus ik heb hun de foto's vervolgens toegestuurd via whatsapp.
Daarna hebben we van de fabricmanager een rondleiding gekregen door de fabriek en hebben we de verschillende soorten thee gezien. We hebben het bezoek afgesloten met een heerlijke kop thee en kregen als kado een kilo thee mee voor thuis en ook onze gids kreeg thee mee. Voor de fabriek zijn we nog even met de manager op de foto geweest en vervolgens zijn we door het prachtige theeplantagelandschap weer teruggereden naar ons hotel in Bandung. Daar aangekomen kreeg ik nog een bedankje via de whatsapp binnen van de fabricmanager. Hij vond het leuk dat we langs waren gekomen en was erg blij met de foto.
Onze missie voor wat betreft het opzoeken van alle plaatsen uit het verleden van mijn vader is volledig geslaagd en kan ons nooit meer worden afgenomen!
Nu gaat het gaat het gewone reizen beginnen. Geen missie meer dus de druk is van de ketel.
Vandaag hebben we lekker geluierd bij het zwembad en morgenochtend om half negen vervolgen we onze reis per trein naar Yogyakarta. Tijd dus om te stoppen met het verslag en lekker te gaan slapen, maar eerst zal ik nog proberen wat foto's toe te voegen!
Tot volgende keer!!
-
05 Mei 2015 - 22:19
Gerda:
hallo allebei,
Wat een mooi verslag Moon, en ook mooie foto's . Krijgen wij ook wat indrukken van hoe jullie het beleven. Nu veel plezier verder en tot het volgende verslag. -
05 Mei 2015 - 22:48
Caro:
Super dat de herinneringen weer boven komen. Ga zo door
-
06 Mei 2015 - 07:10
Liesbeth:
Wat een super verhaal heb je er weer van gemaakt. Ik heb het gevoel als ik dit lees dat ik daar ook ben. De foto s zijn ook erg mooi en wat een geluk dat je de foto van Tjibuni had.
Vanaf nu alleen nog maar genieten van wat jullie allemaal te zien krijgen. en tot over een dikke week. Dikke knuffels
-
06 Mei 2015 - 10:36
Martijn:
Wederom weer een prachtig verslag met hele mooie foto's.
Wat mooi dat het allemaal gelukt is om alles terug te vinden.
Zoals je zelf al schrijft de druk is nu van de ketel.
Nu kunnen jullie lekker genieten van het moois daar.
Heel veel plezier.
Gr Martijn -
06 Mei 2015 - 10:43
Ans:
Dat was leuk wakker worden met zo'n mooi en succesvol verslag. Heerlijk dat jullie alles gevonden hebben. Inderdaad missie geslaagd. Guus, helemaal tevreden!!!. Fijn voor jou.
Verder nog heel veel plezier en genieten.
In afwachting van het volgende verslag, voor nu: groeten en liefs. -
08 Mei 2015 - 12:03
Ida:
Wat weer een mooi verslag
Wat kan jij schrijven zeg
En fijn hoor dat jullie tot nu toe alles gevonden hebben wat jullie wilden
Wat zullen je vader en jij genieten.
Nog een paar dagen dan komen je moeder en Martijn, en dan nog heerlijk genieten
Groetjes en liefs Ida -
17 Mei 2015 - 17:26
Ans:
Ik probeer maar wat, misschien krijg ik het eindelijk door. In elk geval wat te lachen!
Heb vandaag een e-mailtje gestuurd en heb geen zin om mijn verhaal nog eens te
schrijven.
Selamat pagi en banjak "lol". -
19 Mei 2015 - 10:42
Corrie & Jan De Jong:
Wat leuk om te lezen hoe jullie het daar hebben vermaakt.Het is wel een heel verslag om te lezen.Met een beetje fantasie reis ik met jullie mee.Jullie zijn nu weer met zijn vieren ,,,dus dat is toch weer anders,,maar net zo leuk.Nou jullie heel veel groetjes en tot horensXXXX
Lieve groet van Jan en Corrie de Jong -
26 Mei 2015 - 12:26
Rein:
Hallo jullie daar, mooi verhaal Monica. En Guus , ik moet bekennen dat ik inderdaad bij het verkeerde huis heb gestaan in Pasirbungur en dacht dat het ons ouderlijk huiis was.
Het daadwerkelijke huis heb ik niet gezien. Begrijpelijk lijkt mij, omdat ik er stellig van overtiugd was dat ik bij het juiste huis was.
Ok, safe trip jullie daar en een veilig thuis gewenst. -
01 Juni 2015 - 09:44
Bas:
Hoi M,
wat een prachtige foto's en wat een mooi verhaal. blij dat 't goed met jullie gaat. hartelijke groeten uit 't frisse (lees koude) Friesland
B
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
